انحصارگرایی دینی از صفات ذاتی و مشخصه های تاریخی سنت مسیحی است. در این دیدگاه بر دو ویژگی حقانیت و نجات بخشی انحصاری دین مسیحیت، تاکید اساسی می شود. این نگرش، مولفه های مهم تاریخی و الهیاتی دارد که عبارتند از: 1) قابلیت استناد به کتاب مقدس؛ 2) ابتنا بر واقعیت های تاریخی زندگی عیسی مسیح؛ 3) لزوم دخالت مستقیم الهی؛ 4) محوریت آموزه های الهیاتی خاص؛ 5) محوریت شخص عیسی مسیح؛ 6) جایگاه مهم کلیسا و پاپ؛ 7) نقش فرعی شریعت و محوریت فیض و ایمان؛ 8) بی توجهی به آموزه های درست ادیان دیگر. انحصارگرایی مسیحی، به بروز پیامدهای مهمی در طول تاریخ این دین منجر شده است که برخی از آنها عبارتند از: 1) غفلت از ارزش های ادیان دیگر و استغنا از آموختن از آنها؛ 2) تقدس گرایی افراطی و دوری از عقلانیت؛ 3) اثبات هویت خودی و نفی هویت دیگری؛ 4) رسالت ایدیولوژیک، تهدید صلح و گسترش جنگ ها. راه برون رفت از این بحران، عدول از انحصارگرایی مسیحی و گشودگی نسبت به حقایقی است که ادیان دیگر حاوی و حامل آن هستند؛ حقایقی که با گفت و گو و احساس نیاز به شنیدن صدای دیگری قابل حصول اند.